Насредин оджа бир кунь аякъларында янъы папучларынен кезинир экен, маалленинъ шакъаджы агъалары оджанынъ папучларыны сакъламакъ, оджаны олдукъча араттырмакъ истейлер. Къаршыдан оджа келир экен, гуя озь араларында насылдыр дава чыкъкъан киби давранып, къаба-къаба сеслер иле бири-бирине окътала экенлер. Табиий ки, Насредин оджа оларнынъ янына келип даванынъ себебини сорай.
— Оджам, биз сенинъ мына бу терекке чыкъып оладжагъынъ я да олмаяджагъынъны чезип оламаймыз. Барем меселеге айдынлыкъ кирсет даа, — дегенлер шакъаджылар.
Оларнынъ япма кулькюлери-не коре бу ягъда бир къыл олгъаныны аман сезген Насредин оджа: «Чыкъарым, эль-бет», — дие, янъы папучларыны къойнуна сокъуп, терекке тырмашкъан.
Агъалар эписи бирагъыздан:
-  Эй, оджам, папучларынъ-ны ерде къалдыр, терек устюнде оларны не япаджакъсынъ? — деп сорагъандже, ишни артыкъ бус-бутюн анълагъан Насредин оджа джевапны чокъ арамагъан да:
—   Бельки, теректен отеки къаршыма бир ёл чыкъар, -деген.
Иште, бу вакъиадан сонъ койнинъ халкъы акъыплы, уяныкъ ве козьачыкъ адамлар ичюн «Терекке чыкъса папучы ерде къалмаз» деп башлагъан.